Yıllar önce namludan fırlayan tek kurşun, yıllar sonra farklı bir namludan çıkan dört kurşuna denk sayıldı. Alparslan Ateş ilk kurşunun hesabını bilemezdi, küçüktü. Şimdi ise o çocuk büyüdü ve bilmediği kurşunun aldığı canın değil, şahidi olduğu dört kurşunun soldurduğu hayatın hesabını sormak adına, uzak durmak için elinden geleni yaptığı karanlık dünyaya adım attı. Duvarlarından, köklerinden kan damlayan bu aile sistemi Alparslan Ateş için sonun başlangıcıydı. Kardeşim dediği kadın uğruna attığı adımdan pişman değildi, ölümü göğüsledi. Aile onun için her şeydi ancak bilmediği bir şey vardı ki ailem dediği insanlar, hayatına kan sıçratmak için çoktan sıraya girmişlerdi. Ölümün soğuk nefesini sırtında hissederken, hiç ummadığı bir soluk daha karıştı aldığı nefese. Davette gördüğü ve de dans ettiği bal gözlü kadın, Alparslan Ateş'in kalın duvarları arasına ince ince sızarken, Alparslan Ateş kalbinin derinliklerinde varlığını hissetmeye başladığı bal gözlü kadının ihanetiyle darbelerin en büyüğünü aldı. Bu dünya karanlıktı ve bu dünyada affı olmayan belki de tek şey zaafların açık edilmesiydi. Aşk Habil, intikam ise Kabil'di. Birbirine zıt iki duygu tek bedende birleşebilir miydi? "Zaafımı gördün iyi değilsin. Gözyaşımın rengini gördün, acımın kokusunu aldın artık iyi değilsin."